Në këto ditë të nxehta, kur toka rënkon nga etja dhe ajri ndizet nga vapa, disa mendje bosh e duar të liga guxojnë të ndezin zjarr. Jo për ngrohtësi, jo për nevojë – por për marrëzi, për injorancë dhe për dëshirë shkatërrimi. Këta njerëz nuk janë qytetarë, janë parazitë që digjin pyjet tona, kafshët, tokën dhe shpresën.
Ndërsa ata fshihen pas pluhurit e tymit, qindra burra e gra të guximshëm – zjarrfikës, policë, ushtarë e vullnetarë – luftojnë me ditë të tëra për të shpëtuar çfarë mbetet. Ata rrezikojnë jetën, thithin tymin, përballen me flakët vetëm sepse dikush vendosi të luajë me fatkeqësinë e të gjithëve.
Ky nuk është vetëm krim kundër natyrës. Është krim kundër njerëzimit. Çdo pemë e djegur kërkon dekada për t’u rritur. Çdo jetë kafshe e shuar nuk kthehet kurrë. Çdo familje e detyruar të ikë nga flakët mban plagë që nuk shërohen lehtë.
Dënimi për zjarrvënësit duhet të jetë i pamëshirshëm. Nuk ka justifikim, nuk ka falje. Sepse kush djeg tokën e vet, djeg edhe të ardhmen e fëmijëve tanë.