Pajisja u zhvillua në gjysmën e parë të viteve 2000 me qëllim përdorimin e saj kundër vendeve armiqësore. Dhe më pas u modifikua për të rritur fuqinë shkatërruese me inovacione
Në ditët e fundit të marsit, gjashtë B-2 amerikanë zbarkuan në Diego Garcia, një atol në Oqeanin Indian të ndarë me britanikët.
Mbërritja “lidhet” menjëherë me mundësinë e veprimeve në Yemen, kundër Houthi-ve dhe ndoshta, në të ardhmen kundër Iranit.
Sepse “Spirit”, siç njihet në zhargon, është i vetmi avion që mund të mbajë GBU 57, superbombën 14-tonëshe të projektuar për të shkatërruar bunkerë në thellësi të mëdha.
Domethënë, një objektiv i ngjashëm me centralin bërthamor Fordow të Iranit, i ndërtuar brenda një mali.
Pajisja u zhvillua në gjysmën e parë të viteve 2000 me qëllim përdorimin e saj kundër vendeve armiqësore, nga Koreja e Veriut deri te Republika Islamike.
Dhe më pas u modifikua për të rritur fuqinë e saj shkatërruese me inovacione që nuk u zbuluan kurrë plotësisht për arsye sigurie.
GBU-ja duhet të depërtojë në “guaskën” mbrojtëse dhe më pas të shpërthejë në mënyrë që të amplifikojë efektet brenda shënjestrës.
Duket se përditësimet e fundit kanë zgjeruar aftësitë edhe nëse nuk keni të dhëna të sakta mbi thellësinë dhe pozicionin e asaj që doni të fshini.
Një artikull i New York Times shkruan se ushtrime të shumta të kryera nga Pentagoni kanë konfirmuar se disa “kalime” të B-2 janë të nevojshme: një “lëshim” i parë, i ndjekur me shpejtësi nga të tjerë.
Si një çekiç që “këmbëngul” në një gozhdë. Edhe më shumë nëse duhet të depërtojë në mbrojtjet përreth centrifugave Fordow, të vendosura – sipas disa ekspertëve – 90-100 metra nëntokë.
Izraeli ka shkatërruesit e vet të bunkerëve dhe ka demonstruar përdorimin e tyre shkatërrues në eliminimin e udhëheqësve të lartë libanezë të Hezbollahut.
Edhe në atë rast, forcat ajrore përdorën taktikën e goditjes me bomba, me një numër të madh bombash (60-80), të hedhura njëra pas tjetrës mbi një sërë ndërtesash në zonën jugore të Bejrutit.
Është gjithashtu e mundshme që ai të ketë përdorur të njëjtën metodë për të eliminuar udhëheqësit ushtarakë iranianë në fazën e parë të ofensivës, duke i vendosur ata në një qendër komande.
Por këto armë nuk janë të mjaftueshme për të sulmuar disa nga tunelet ku Irani ka fshehur raketa ose objekte kërkimore shkencore.
Prandaj lind nevoja për të pasur mbështetjen e Shteteve të Bashkuara me GBU 57 për të provuar të godasin në mënyrë efektive Fordow-n.
Për objektiva të tjerë, arsenali i saj është i mjaftueshëm: burime të IAEA-s kanë zbuluar se sulmet ndaj Natanz-it, një pikë tjetër kyçe, do të kishin shkaktuar dëme serioze në centrifugat për pasurimin e uraniumit, duke përfshirë ato të vendosura në pjesën nëntokësore.
Teknikët përsërisin se “mali” Fordow është themelor në zhvillimin e programit, por, në të njëjtën kohë, ata përsërisin se çdo sulm vetëm sa mund t’i ngadalësojë përpjekjet e Teheran-it.
Por le të fillojmë nga fillimi, me B-2-të.
Aeroplanët qëndruan në Diego Garcia për rreth një muaj dhe më pas u kthyen në Shtetet e Bashkuara, të zëvendësuar nga B-52, një tjetër instrument strategjik që, megjithatë, nuk mund ta mbajë superbombën.
Gjithashtu në pistë ishin avionë luftarakë F-15, shoqërimi i nevojshëm për bombarduesit.
Nuk është e qartë se çfarë e përcaktoi kthimin e një avioni që nuk është vetëm një aset i rëndësishëm, por edhe një “sinjal” i mundshëm i aspekteve operacionale.
Në fakt, sapo u fol për një pjesëmarrje të mundshme amerikane në “fushatën” në Iran, “Spirit” dhe bomba e tij u përmendën menjëherë.