IRONIA E FATIT
Latif Arifi, një emër i njohur për aktivizmin dhe zërin e tij të fortë brenda Aleancës për Shqiptarët, sot është kthyer në ilustrimin më të qartë të politikës sezonale, ku qëndrimi varet nga drejtimi i erës politike. I njohur fillimisht si mbështetës i flaktë i Ziadin Selës, Arifi më pas u kthye në kundërshtar të tij më të ashpër, duke u rreshtuar krah Arben Taravarit dhe duke ndihmuar në përçarjen e Aleancës. E baltosi Selën publikisht, i fshiu çdo meritë dhe i vuri mbi supe fajin për gjithçka që nuk funksiononte. Por sot, me një kthesë që do ia kishin zili edhe skenarët më dramatikë, Arifi kërkon falje dhe predikon bashkimin me të njëjtin Sela.
Çfarë ndodhi? Taravari, për të cilin Arifi “shiti” Selën, ka zgjedhur të largohet nga VLEN dhe të afrohet me Frontin Evropian – një lëvizje që Arifi e quan tradhti dhe devijim nga “rruga parimore”. I tronditur nga kjo kthesë, ai shpërthen në zhgënjim: “Vendimi për të braktisur agjendën e ndryshimit… është një hap që jo vetëm na ka befasuar, por edhe thellësisht na ka zhgënjyer.” Dhe pikërisht këtu, fati i kthen pas atë që ai vetë kishte mbjellë. Ajo që dikur e quajti “prishje e pastër politike”, tani quhet “Koha për falje, koha për bashkim”. Fjalët ndryshojnë, por loja mbetet po ajo.
Në statuset e fundit, Arifi nuk flet më si ndarës, por si ndërmjetës i paqes, duke kërkuar që të “reflektojmë me zemër të hapur”, të falim, të ribashkohemi. Ai thotë “besoj te Ziadin Sela”, duke harruar se ishte ai vetë një nga ata që kërkonte përjashtimin e Selës nga çdo vendim politik i partisë. Ironia këtu është therëse: politikani që dje hodhi benzinë mbi zjarrin e përçarjes, sot mban predikime për unitet dhe qytetari.
Ky nuk është transformim ideologjik. Është thjesht një tjetër rast i njohur ku politika bëhet në varësi të pozicionit momental, e jo të bindjeve. Një formë e pastër e karmës politike, ku ajo që i bën të tjerëve, të kthehet me të njëjtën forcë. Arifi sot është viktimë e së njëjtës logjikë me të cilën dje justifikoi përçarjen: interesat personale të liderëve, egoja politike dhe mungesa e koherencës.
Ironia e fatit është se Arifi nuk e tradhtoi Selën për një ideal, por për një emër tjetër – që sot bën pikërisht atë që Sela dikur refuzohej për ta bërë. Dhe tani, në mungesë të rrugës tjetër, rikthehet në rrathë të vjetër, duke bërë thirrje për bashkim si të mos kishte ndodhur asgjë. Por kujtesa politike nuk fshihet me një status në Facebook – ajo i mban mend mirë ata që duan të jenë të gjitha në një kohë: edhe kritikët, edhe shpëtimtarët.
Në fund të ditës, ky nuk është as tragjedi, as heroizëm – është thjesht politika jonë, e zakonshme, e lodhur dhe e parashikueshme. Dhe Latif Arifi, në këtë rast, është thjesht fytyra më e fundit e një cikli të njohur: ngritje me zell, përçarje me zë, rikthim me pendesë. Sepse në politikë, si në jetë, karma vjen – nganjëherë në formën e një statusi ku thërret për bashkim me atë që dje e quajte armik.