Nuk gjen aq fenomene të liga sa mohimi i Holokaustit hebre.
Mohuesit kanë thënë se kurrë nuk zuri vend, dhe se nëse ka ndodhur, numri i viktimave ishte i vogël, apo se nuk pati ndonjëherë dhoma gazi.
Ata bënë matje dhe kishin të dhëna për ta mbështetur këtë.
Holokausti ishte një konspiracion që synonte të nxiste kompensim dhe ngushëllim.
Mohimi i tij është kriminalizuar në shumë vende, dhe ata që e mohojnë konsiderohen antisemit.
Historiani britanik David Irving u burgos në Austri dhe u përjashtua nga jeta sociale.
Vënia në dyshim e 7 tetorit u dënua në Izrael, dhe kushdo që guxonte ta bënte, etiketohej si antisemit.
Kur Roger Waters pretendoi se nuk kishte prova për përdhunime dhe se historia e foshnjave të djegura në furrë ishte një gënjeshtër izraelite, ai u sulmua gjerësisht — ashtu si shumë të tjerë që treguan ekzagjerime në narrativën izraelite.
Në javët e fundit, një valë e neveritshme mohimi po përshkon, prej të gjithë vendeve, vetë Izraelin.
Ajo është e përhapur te shumë pjesë të publikut, ndarë nga pothuaj të gjitha mediat.
Ne kemi provuar ta injorojmë, ta fshehim, të shmangim vështrimin, të fajësojmë Hamas-in, të themi se “kështu ndodh në luftë”, të pretendojmë se “nuk ka të pafajshëm në Gaza”, derisa tërë krimet e Izraelit në Rripin e Gazës shpërthejnë.
Me nisjen e urisë së qëllimshme vdekjeprurëse, mohimi u bë e vetmja rrugë — një akt po aq i neveritshëm sa mohimi i Holokaustit.
Mohimi aktual përfshin mohimin e qëllimit gjenocidal dhe objektivit të hapur për të larguar popullsinë e Gazës diku tjetër.
Një mohim i tillë është i ligjshëm në Izrael, përputhet me korrektësinë lokale — nuk ka uri! Askush nuk do të dënohet apo penalizohet për shkaktimin e saj.
Ky qëndrim është bërë pjesë e medias kryesore. Përshkrimet e urisë së qëllimshme në Gaza janë një konspiracion antisemitik. Nëse ka uri, flisni me Hamas-in.
Kështu është kur shteron arsenali i justifikimeve, trillimeve dhe propagandës.
Kështu është kur deformohesh aq shumë moralisht sa të thuash “nuk ka uri” edhe kur skenat ndodhin para syve tuaj.
Çfarë të drejte kanë njerëzit të thonë këtë?
Mohimi izraelit ka 50 nuanca, dhe të gjitha janë po njësoj përçmuese.
Ato shkojnë nga shmangia e shikimit, te rrotullimi i syve me përbuzje, te mjegullimi i realitetit, fshehja e së vërtetës dhe gënjimi i vetvetes.
Të gjitha kanë të njëjtin qëllim: shmangien e fajit, vazhdimin e viktimizimit ndërkohë që thurin lavde për veten. Mohuesit vijnë nga të gjitha shtresat e jetës.
Kjo përfshin katër studiues izraelitë që shkruan një ese me titull “I ashtuquajturi gjenocid në luftën Swords of Iron” — nga e cila u ekspozua zbrazëtia e përmendur nga historiani i Holokaustit Daniel Blatman dhe gazetari Nir Hasson — dhe gruaja që shpërndante gazetën falas Israel Hayom, e cila më tha me shumë vetëbesim se fotografitë e urisë janë “nga Jemeni ose të prodhuara nga AI”.
Ajo gjithashtu përfshin gazetaren hipokrite në TV, Moriah Asraf, e cila heshti gazetaren e pavarur Emmanuelle Elbaz‑Phelps me arrogancë të neveritshme, dhe të gjithë redaktorët e lajmeve televizive, të cilët po fshehin atë që po ndodh në Gaza.
Mohimi ka shoqëruar Izraelin që nga ditët e para të Nakba-s së parë, në vitin 1948, e cila kurrë nuk ndodhi dhe u konceptua vetëm në imagjinatën e njerëzve që urrejnë Izraelin. Ai vazhdoi gjatë gjithë viteve të pushtimit dhe apartheid-it.
Nuk ka shoqëri në botë që jeton në një mohim të tillë ndaj vetvetes, pjesa më e madhe e kësaj është përgjegjësi e medias së lirë.
Por ajo që ka ndodhur në javët e fundit po thyen çdo rekord poshtërimi.
Nuk ka uri në Gaza.
Pas të gjithave, ka kamionë që presin në kufi, prindër të fëmijëve që vdesin prej urisë janë obezë, ekziston një video e terroristëve të Hamas-it që hanë banane në tunelet e tyre (një foto e bërë gjashtë muaj më parë, tani e shpërndarë nga zëdhënësi kryesor i gënjeshtarit propagandistik të këtij vendi, zëdhënësi i IDF-së).
Ka diçka më të neveritshme në këtë sesa shmangia e fajit: përçmimi ndaj viktimës, për fëmijën që vdes në krahët e nënës së vet, e cila e mban dhe qan.
Të mohosh urinë e qëllimshme para saj është po aq sa ta përçmosh dhimbjen që po kalon.
Për vite kam menduar se edhe sikur t’ua ekspozonim izraelitëve të gjitha provat e tmerrshme, ata do t’i refuzonin. Tani prova është këtu.
Fotot e urisë mbushin ekranet televizive dhe gazetat në gjithë botën — dhe izraelitët i mohojnë.
Me çfarë sigurie deklarojnë ata se këto foto janë false, se nuk ka njerëz që vdesin nga uri, se ka banane, se hyjnë 80 kamionë në ditë në Gaza.
Kjo është pikërisht ajo që bëri akademiku francez Profesor Robert Faurisson: ai pretendoi se bazuar në volumin e dhomave me gaz, Holokausti kurrë nuk ndodhi.